ഒന്ന്.
ശൂര്പ്പണഖ
ഒറ്റമുല ചുരന്നു
മുറിച്ചുണ്ടുകൊണ്ട്
കവിളിലുമ്മ പകര്ന്നു
ലക്ഷ്മണീ… എന്ന്
പെണ്മണിയെ
പതുക്കെ പേരു വിളിച്ചു
അവള് പിച്ചവെച്ച്
വളര്ന്നു തുടങ്ങി.
എനിക്കു പേടിയാകുന്നു ....
നീ മുലയും മൂക്കുമില്ലാതെ
പിറക്കേണ്ടിയിരുന്നു.
കാട്ടുചോലയില് മുങ്ങിക്കുളിച്ച്
കാവിയും ശരങ്ങളുമായി
അവര് ഇനിയും വരും…
നീ കരുതിയിരിക്കുക;
എയ്തു വീഴ്ത്തും
മാങ്കുല പോലെ നിന് നെഞ്ച്,
ചമത മുറിക്കും
കത്തി കൊണ്ട് മൂക്ക്,
പ്രണയപ്പരിഭവച്ചുണ്ട്
നിന് കാമത്തിന് നേര്വാക്ക്.
ഇതളുകള് വലിച്ചറുത്ത്
വിഷപരാഗണം കഴിയവെ
നീ പിന്നെ കന്യയല്ല.
ചോര വാര്ന്ന്
നിന്റെ പ്രണയം മരിക്കും.
ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞ
ഈ പെണ്ണുടലിലാണ്
നീ കുരുത്തത്.
എന്റെ ചോരവാര്ന്ന
ഈ മുലയും മൂക്കും
നിന്റെ പെണ്മുദ്രകളുടെ
കണ്ണുകളാക്കുമൊ .....?
രണ്ട്.
ചിലര് വന്നു
ദാശരഥിയുടെ വരവഴിയും
ഒരമ്മയുടേയും വഴിവെട്ടവുമില്ലാതെ.
കാടിന്റെ പച്ചകളഴിഞ്ഞു വീണു.
ആരോ വലിച്ചു കീറിയപോലെ
മേഖറൗക്കകള്
മലയുടെ വന്മുലകള്ക്കുംമേലെ
വെറുതെയുണങ്ങി.
മരവേര് വെയിലിട്ട് മൂപ്പിച്ച
കാട്ടുചോലയുടെ നീര്
ചോരകൊണ്ട് കലങ്ങി.
നിന്റെ കരിങ്കാമത്തിന്റെ
തായ്വേരറുത്ത്
അവര് കടന്നുപോകവെ
കാറ്റാടികള് നിന്ന് തിരിഞ്ഞു.
ചുരമിറങ്ങല്ലെ ചുരമിറങ്ങല്ലെ
കറുത്തമക്കളേ എന്ന്
ശബ്ദമില്ലാതെ കരഞ്ഞുകൊണ്ട്
കാട്
ഒറ്റമുല ചുരന്നു.